It’s out of my hands
Hoewel vier april vierëntwintig april werd, gaat het nu plotseling snel. De laatste weken vloog het werk vijf maal heen en weer in een driehoekige baan tussen uitgever, zetter en schrijver, en met elke vlucht werd het pakketje lichter, de lijst correcties kleiner tot er ten slotte een schoon document overbleef. Welk idee me nu nog invalt, op welke metafoor ik nóg langer had willen kauwen, het is te laat, de letters zijn onder mijn vingertoppen verdwenen – it’s out of my hands. Over een paar weken gaat het boek de wereld in, wordt het gelezen, gewogen, getoetst. Statistisch gezien loop ik een risico van 99 procent om me over een paar maanden te kunnen voegen in de anonieme rijen der eendagsvliegen, tot de scribenten die zich ooit aan het romanfront hebben meldden en van wie verder niets meer is vernomen. Verder lezen
Er ploft wel wat op de deurmat als je een pilletje bij elkaar tikt. Haast vuistdik, verpakt in karton, prijkt hij naast mijn schoen – de drukproef. Ik zou graag schrijven dat ik uit een dagdromerij werd gewekt door een doffe klap en vervolgens naar de vestibule rende maar, de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de proef niet door de brievenbus paste. Hij, de postbode, belde keurig aan en gaf me het pakket. Ik rende, dat wel, naar de keuken, pakte een aardappelschilmesje, sneed het karton los en staarde naar de letters die onbeweeglijk terug tuurden. Geen schermtekst meer, geen knipperende cursor die elk moment in kan grijpen, maar woorden gezet, gebeiteld op papier, heerlijk hard papier.