Er ploft wel wat op de deurmat als je een pilletje bij elkaar tikt. Haast vuistdik, verpakt in karton, prijkt hij naast mijn schoen – de drukproef. Ik zou graag schrijven dat ik uit een dagdromerij werd gewekt door een doffe klap en vervolgens naar de vestibule rende maar, de eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat de proef niet door de brievenbus paste. Hij, de postbode, belde keurig aan en gaf me het pakket. Ik rende, dat wel, naar de keuken, pakte een aardappelschilmesje, sneed het karton los en staarde naar de letters die onbeweeglijk terug tuurden. Geen schermtekst meer, geen knipperende cursor die elk moment in kan grijpen, maar woorden gezet, gebeiteld op papier, heerlijk hard papier.