Een paar jaar geleden besloot ik gehoor te geven aan de noodklok die ook toen al over het lerarentekort werd geluid. Ik wilde een dag in de week weer met de poten in de blubber van de samenleving staan. Enkeldiep, kniediep, borstdiep als het moest! En hoe kon dat beter dan als docent Nederlands op een mbo of middelbare school? Enthousiast toog ik naar de Hogeschool van Amsterdam voor een gesprek met de intakemanager. Ik hoopte de vierjarige opleiding enigszins te kunnen kortwieken. Nee, ik was niet bekend met het werkboek Nederlands stap voor stap maar als schrijver/journalist van 58 jaar jong bracht ik wél ruim 35 jaar ervaring met schrijven en redigeren mee – telden die stappen niet ook een beetje mee? En nee, ik had ook niet eerder voor de klas gestaan. Wel vele presentaties en workshops gegeven, tientallen bokkige stagiairs begeleid, in de kelders van het amateurvoetbal kansloze voetbalteams gecoacht én, klap op de vuurpijl, ik kom uit een onderwijsfamilie. Vader, broers, allemaal docenten. Er viel helaas niets in te korten of te versnellen, luidde het oordeel. Kop op, beste man, na het volledig afleggen van de vierjarige deeltijdopleiding (met een studielast van 25 uur per week) kun je op je 62-ste al voor de klas staan en tot aan je pensioen nog vijf fan-tas-tische jaren in het onderwijs beleven! Gelukkig valt het toch wel mee met dat lerarentekort, dacht ik toen ik onverrichterzake naar huis treinde.