Rails te hip voor reizigers,’ kopte de Volkskrant in 2008 boven een stuk dat, achteraf gezien, de opmaat vormde tot het requiem voor het blad. Onder regie van art director Pieter Schol had het tijdschrift, dat door de NS gratis werd verspreid in de trein, zich losgezongen van de doorsnee passagier, meende de bladmanager van het spoor. Louter onder de onmogelijke conditie dat de doorsnee passagier bestaat, had ze gelijk.
Rails, in 1951 gelanceerd als Tussen de rails, legde nog datzelfde jaar het loodje, doch niet nadat ik er tijden lang voor heb gewerkt. Reportages, interviews, you name it en ik schreef het voor hen en alles natuurlijk in een überhippe stijl. Met uitzondering van die reportage over de Micheline, ’s werelds enige trein op luchtbanden. Daartoe zond het blad mij, in gezelschap van eindredacteur Paul Koopal, als fotograaf naar, of all places, Madagascar. Alwaar we tot de ontdekking kwamen dat de Micheline al jaren niet meer reed, maar dat is weer een ander verhaal.
