Illustratie van Hans G. Kresse voor het omslag van een vroege editie van Panorama. Het eerste nummer van blad verscheen reeds in de zomer van 1913.Geen betere leerschool voor een leergierige journalist dan weekblad Panorama! Van de bouwvakker tot de sales-manager: jouw verhalen moeten een breed publiek boeien. ‘Your easy reading is damn hard writing,’ sprak Ernest Hemingway ooit tot critici die hem verweten al te toegankelijke boekjes te tikken. En, hoewel ik Hemingways werk geenszins wil vergelijken met Pano-proza – dat zou te pijnlijk worden voor de schrijvende stierenvechter – geldt deze wijsheid ook wanneer je werkt voor een groot publieksblad. Over Hans Auer, een van de iconische hoofdredacteuren die het blad leidde, gaat het verhaal dat hij geregeld over de schouders van zijn medewerkers mee tuurde en, wanneer de schrijfsels niet naar zijn zin waren, boog hij zich zonder een woord te zeggen voorover, trok het veld uit de typemachine en wierp het verfrommeld in de prullenmand. In het jaar dat ik er als stagiaire belandde, was Auer al lang vertrokken maar zijn strenge geest waarde er nog rond: wie niet voldeed, vloog eruit. Daar stond tegenover dat degenen die slaagden, in de watten werden gelegd met haast ongelimiteerde reisbudgetten, riante honoraria en een weelderige diversiteit aan onderwerpen. Van topsporters tot een huisvrouw die ‘s avonds in een zwarte magie-heks veranderde, van een weduwnaar wiens vrouw en kinderen door een dronken automobilist waren overreden tot lepe oplichters: in de slordige vijftien jaar waarin ik als freelancer voor Panorama werkte, heb ik een bonte variëteit aan mensen ontmoet. Voor Panorama schrijven betekende dat je tegelijkertijd een studie volgde aan een leerschool van levensvormen.
